Skinęła główką. Nie mogła mówić w tej chwili. Jej młode serduszko przepełniał ból rozstania. Werner Hohwart spostrzegł, że Mildred ma wilgotne oczy. Szybko powiedział jakieś żartobliwe słówko, aby rozproszyć jej smutny nastrój. Rzeczywiście roześmiała się.-Good bye!-Do widzenia! I serdeczne dzięki!-Do widzenia, ojcze! Bądź zdrów!-Ty także, mój chłopcze! I kochaj mnie zawsze! Do widzenia, panie Wernerze!Ze wszystkich stron rozbrzmiewały okrzyki pożegnalne. Tylko Janek i Mildred w milczeniu patrzyli sobie w oczy. I tak nastapiło rozstanie.

"Nie ma ziemi, która poznałaby lepiej wszystkie wyżyny i niezbadane głębiny ludzkiej duszy".Theodor Kröger o syberyjskiej tajdze.Po niekończącej się tułaczce przez Syberię, Kröger dociera do ukrytej w tajdze, małej wioski Zabytoje. Tam z niewyjaśnionego powodu zostaje zwolniony. Przez kolejne lata ze zdemoralizowanej i niszczejącej wioski próbuje uczynić godną człowieka osadę. Rewolucja bolszewicka nie zatrzymuje się na granicy wioski Zabytoje. Kröger musi się przebijać na Zachód przez tereny zajęte przez wroga. Natasza to w dużej mierze jego wspomnienia z pierwszych lat po tej ucieczce. To też opowieść o miłości, bez której nie ma nadziei na lepsze jutro...

Jurgen Thorwald, mistrz prozy dokumentalnej, opowiada historie powstania i rozwoju jednej z najbardziej tajemniczych i intrygujących dziecin medycyny - neurochirurgii.
Niebezpieczne operacje i ryzykowne eksperymenty w walce z nieuleczalnymi dotąd schorzeniami opisane są tu prawie jak w thrillerze. Ważni są też bohaterowie: lekarze - pionierzy neurochirurgii, medyczni rewolucjoniści, bez których odwagi i zaangażowania niemożliwy był byłby postęp w tej dziedzinie. Dzięki swojej determinacji, czasem uważanej za szaleństwo, osiągnęli sukces, zapisując się tym samym w dziejach medycyny.
To nie tylko "wielka odyseja historii mózgu", którą czyta się niemal jak powieść kryminalną, lecz i historia walki człowieka o poznanie samego siebie.

Pułkownik Erich Alfred "Bubi" Hartmann (1922-1993) był niemieckim asem lotnictwa, który zakończył wojnę z 352. potwierdzonymi zwycięstwami powietrznymi, uzyskanymi w 825. walkach podczas 1404 lotów bojowych. Większość zestrzelonych samolotów - 260 - stanowiły myśliwce. Sam nigdy nie został zestrzelony. Przymusowo lądował 14 razy - zawsze za sprawą awarii mechanicznych lub uszkodzeń powstałych na skutek zderzenia ze szczątkami przeciwników. Za swoje osiągnięcia został uhonorowany najwyższymi odznaczeniami III Rzeszy, w tym Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu, Mieczami i Diamentami.

352 zwycięstwa - to brzmi wręcz niewiarygodnie. Najskuteczniejsi piloci I wojny światowej - Niemiec Manfred von Richthofen i Francuz Rene Fonck - zestrzelili odpowiednio 80 i 75 samolotów. W czasie II wojny światowej oprócz Hartmanna granicę 300 zwycięstw przekroczył jeszcze tylko jeden niemiecki pilot - Gerhard Barkhorn, który zestrzelił 301 samolotów. Kilku niemieckich pilotów przekroczyło liczbę 200 zestrzelonych samolotów. Po stronie aliantów najskuteczniejsi okazali się piloci sowieccy - Iwan Kożedub (62 zwycięstwa) i Aleksander Pokryszkin (59 zwycięstw), którzy podobnie jak Niemcy latali w zasadzie przez cały okres wojny. U zachodnich Aliantów po odbyciu tury pilot przez dłuższy czas pełnił służbę na tyłach, co spowodowało, że ich wyniki były dużo słabsze. Jeszcze trudniej było zostać asem w erze napędu odrzutowego - w czasie wojny koreańskiej tzw. podwójnych asów, którzy osiągnęli dziesięć lub więcej zwycięstw, było zaledwie kilku, w Wietnamie siły amerykańskie miały jednego czy dwóch asów. Podczas wojny w Zatoce Perskiej kilku pilotów zestrzeliło po dwa irackie samoloty. Tak więc Hartmann już na zawsze pozostanie asem asów. Co ciekawe, Hartmann często mawiał, że bardziej cieszy go fakt, iż nigdy nie stracił "skrzydłowego" niż duża liczba zwycięst